Ο ρυθμιστικός ρόλος του κοινοτιστικού κράτους στην οικονομία

Για να έχουμε ισχυρή οικονομία πρέπει ο κύκλος της παραγωγικής διαδικασίας να στοχεύει στην εναρμόνιση των δύο κεντρικών μεγεθών της οικονομίας.

Πρώτο, στην ενίσχυση και διεύρυνση της λαϊκής παραγωγικής βάσης.

Δεύτερο, στην διασφάλιση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.

Αυτά τα δύο μεγέθη της οικονομίας, η παραγωγή και η αγοραστική δύναμη, ρυθμίζονται μόνο με πολιτική παρέμβαση.

Τούτο είναι αλληλένδετο με το υποκείμενο πολιτικής ισχύος. Αν το υποκείμενο είναι η ´άρχουσα τάξη, η ρύθμιση είναι αδιανόητη, αν όμως το υποκείμενο της πολιτικής ισχύος είναι ο λαός τότε μόνο είναι δυνατή η ρύθμιση.

Στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής αυτές οι πράξεις αφήνονται στην λεγόμενη αυτόματη ρύθμιση της ελεύθερης αγοράς. Το αποτέλεσμα είναι η μεν ενίσχυση της ικανότητας παραγωγής να αφήνεται στην κρίση της τραπεζοκρατίας η οποία κατευθύνει κεφάλαια εκεί που έχει περισσότερο κέρδος και συνήθως σε δικές της εταιρείες και δικούς της ανθρώπους. Η δε αγοραστική δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται πάντοτε στη μέγγενη της ταξικής πάλης από την μια και της πίεσης που ασκούν οι εργοδότες για χαμηλότερες αμοιβές και από την άλλη στην εξουθένωση της από την οριζόντια έμμεση φορολόγηση που επιβάλλει το ταξικό καπιταλιστικό κράτος.

Η ενίσχυση της ικανότητας παραγωγής είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που περιλαμβάνει την παιδεία, τις υποδομές από τον κρατικό προϋπολογισμό, και κυρίως την χρηματοδότηση από το τραπεζικό σύστημα.

Όταν το τραπεζικό σύστημα ανήκει στους ιδιώτες τότε έχουμε καπιταλιστική οικονομία όταν όμως το τραπεζικό σύστημα ελέγχεται από το λαϊκό κράτος και κατευθύνεται το κεφάλαιο που παράγει δια του δανεισμού και της μεθόδου των κλασματικών αποθεμάτων, με σχέδιο προς όλο το εύρος της λαϊκής παραγωγικής βάσης τότε έχουμε κοινοτιστική οικονομία.

Αυτή η οικονομία διαφέρει από την παρεμβατική οικονομία διότι αυτή η μορφή παραγωγής από την μια αφήνει την ιδιωτική τραπεζοκρατία να διαφεντεύει της οικονομίας και από την άλλη εξαντλεί φορολογικά την παραγωγική τάξη για να προμηθευτεί κεφάλαια.

Η παρεμβατική οικονομία δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο που ανοίγει το δρόμο προς τον αέναο δανεισμό και την εξάρτηση από τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και τούτο με την σειρά του επιστρέφει στην ολοένα και πιο σκληρή φορολόγηση της παραγωγικής βάσης που αποδυναμώνει την ικανότητα παραγωγής και την ίδια την παραγωγή.

Άρα φέρνει και λιγότερη ζήτηση, λιγότερη αγοραστική δύναμη στους εργαζόμενους και περισσότερη ταξική ανταγωνιστικότητα και κοινωνικά προβλήματα.

Στη Κύπρο επικρατεί το σύστημα του παρεμβατισμού που έχει σαν αποτέλεσμα να αναπαράγει κοινωνικά προβλήματα μέσα από την μειωμένη ικανότητα παραγωγής και να μεγαλώνει την ταξική ανισότητα ανάμεσα στο λαό και την τραπεζοκρατική ολιγαρχία η οποία γίνεται ο κυρίαρχος της κοινωνίας και ο εκμεταλλευτής της συλλογικής εργασίας σε μια διαδικασία καταλήστευσης και αέναης συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγα χέρια.

Για την αύξηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων η ρύθμιση από το κράτος είναι αναγκαία διότι αν αφεθεί στην αυτόματη ρύθμιση της αγοράς χωρίς μια ανώτερη ρυθμιστική δύναμη τότε η αγοραστική δύναμη θα υποστεί καθίζηση και με την σειρά της θα περιορίσει την παραγωγή και εν τέλει θα ελαττώσει τον κοινωνικό πλούτο.

Η ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων γίνεται με διάφορους τρόπους όπως:

Με τον καθορισμό κατώτατου μισθού.
Με την φορολόγηση των πραγματικών εισοδημάτων δηλαδή του παραγόμενου προϊόντος.
Με την μείωση της έμμεσης φορολόγησης.
Με την παροχή υπηρεσιών προς τους εργαζόμενους από το κράτος όπως υπηρεσιών υγείας, μόρφωσης, στέγασης κλπ
Με την μερισματική συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων.
Με την δημιουργία συνεταιριστικών επιχειρήσεων των εργαζομένων.
Με την απαγόρευση της λαθραίας παράνομης εργασίας.
Με την αποφορολόγηση των ειδών πρώτης ανάγκης στη διατροφή.
Με την παροχή φτηνής ενέργειας σε καύσιμα και ρεύμα.
Με τα κρατικά εισοδήματα από φυσικά μονοπώλια και τον εθνικό πλούτο που με την σειρά τους θα επιτρέπουν την περαιτέρω ελάττωση της ισοπεδωτικής έμμεσης φορολογίας.
Με την δημιουργία έργων υποδομής που στηρίζουν την παραγωγή.

Με αυτά και άλλα πολλά διασφαλίζεται η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και αυξάνει συνακόλουθα η παραγωγικότητα τους πράγμα που ωφελεί τις εργοδοτικές μονάδες είτε αυτές είναι κρατικές είτε ιδιωτικές είτε συνεταιριστικές.

Για να μπορεί το κράτος να είναι ρυθμιστής αυτών των δύο μεγεθών της οικονομίας πρέπει η πολιτική εξουσία να μην ανήκει στις ομάδες της ολιγαρχίας αλλά στο λαό.

Το κοινοτιστικό πολίτευμα διασφαλίζει αυτή την προϋπόθεση της οικονομίας που είναι η λαϊκή συμμετοχή σε όλες τις δομές της εξουσίας από την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία.

Λουκάς Σταύρου, υποψήφιος προεδρικών εκλογών 2023

Ε.Κ.ΑΝ. Εθνική Κοινοτιστική Ανασυγκρότηση