Ο συμπολιτειακός ελληνικός εθνικισμός
Το έθνος ταυτίστηκε με το κράτος. Έθνος κράτος. Μάλιστα ο διαφωτισμός υποστηρίζει πως το κράτος γεννά το έθνος και όχι το αντίστροφο.
Σε αυτή την περίπτωση το έθνος είναι μια αφηρημένη ιδέα και ταυτότητα που επιβέλλεται στο λαό ως το αφήγημα της άρχουσας τάξης.
Το έθνος κράτος είναι αλληλένδετο με το ολιγαρχικό σύστημα ισχύος.
Αυτή η κατάσταση αναπτύσσει ένα τύπο εθνοκρατικού εθνικισμού που η βάση του είναι το αφήγημα της ολιγαρχικής εξουσίας που ομοιογενοποιεί τον λαό τον οποίον επίσης ορίζει ως αφηρημένη ιδέα και εν τέλει ως μάζα υπηκόων και ψηφοφόρων.
Εμείς που θεωρούμε πως το έθνος προέχει παντός κράτους και πως μπορεί να υπάρχει και χωρίς κράτος και τούτο διδάσκει η ιστορία μας, τασσόμαστε ενάντια στο έθνος-κράτος.
Διότι πρώτον θεωρούμε ότι το έθνος είναι ο λαός και όχι μια αφηρημένη ιδέα που την προσαρμόζουν οι εκάστοτε εξουσιαστές στα συμφέροντα τους.
Ο λαός είναι η παροντική διάσταση του έθνους το οποίο έθνος είναι μια βιολογική και πολιτισμική συλλογική οντότητα που πορεύεται μέσα στην ιστορία.
Άρα ως λαός έχουμε το δικό μας αφήγημα κόντρα στο αφήγημα της ολιγαρχίας.
Και το δικό μας αφήγημα λέει πως το έθνος δημιουργεί κρατική υπόσταση μόνο μέσα απο την λαϊκή εξουσία.
Απορρίπτουμε συνάμα την θεωρία της ολιγαρχίας και του εθνοκρατικού κράτους ότι δήθεν η λαϊκή εξουσία παράγεται μέσα από την κάλπη της δημοκρατίας.
Διότι αυτό συμβαίνει όταν ο λαός ορίζεται ως μάζα ανωνύμων που τους παραχωρείται ένα δικαίωμα ψήφου δια του οποίου νομιμοποιεί μιαν αυτονομημένη κομματοκρατική αντιπροσώπευση.
Ο λαός για εμάς αποτελείται απο κοινότητες και εργασιακές ομάδες που για να παραχθεί λαϊκή εξουσία πρέπει αυτές οι δέσμες του λαού να συμμετέχουν στην εξουσία χωρίς να παραχωρούν εξουσία σε αυτονομημένους αντιπροσώπους και κόμματα.
Άρα με αυτή την πρόταση καταργούμε τον κοινοβουλευτισμό αλλά συνάμα και το μονοκεντρικό έθνος - κράτος.
Διότι οι κοινότητες και οι εργασιακές ομάδες για να αποκτήσουν λαϊκή πολιτική βούληση πρέπει να εδράζονται στη τοπικότητα και πάνω σε αυτή την βάση να στήνουν την πολιτική τους οργάνωση.
Ως εκ τούτου δεν είναι δυνατό για να ληφθεί μια απόφαση στη Κέρκυρα να πρέπει να αποφασίσει η Κρήτη.
Έτσι οι γειτνιάζουσες κοινότητες πρέπει να έχουν πολιτειακή νομοθετική αυτοδυναμία και στο επίπεδο του έθνους να έχουν συμμετοχή στην εκτελεστική εξουσία ή στη νομοθετική εξουσία της επικράτειας που το έργο της περιορίζεται στα όσα αφορούν το κοινόν των Ελλήνων.
Με λίγα λόγια από το έθνος κράτος θέλουμε να περάσουμε στην εθνική συμπολιτεία.
Για να επιτευχθεί αυτή η μετάβαση ή θα δεχθούμε τις υπάρχουσες τοπικές διαιρέσεις σε νομούς ή επαρχίες όταν αναφερόμαστε στη Κύπρο ή θα δημιουργήσουμε καινούριες πολιτειακές επικράτειες.
Ενάντια στο έθνος κράτος που μας μεταχειρίζεται ώς σκλάβους και μας ξεπουλά στους ξένους και που ετοιμάζεται μάλιστα να μας ρίξει στα σαγόνια της τουρκίας με συνεργασίες στο Αιγαίο και στη Κύπρο εμείς οι Έλληνες κοινοτιστές υψώνουμε ένα νέο και αιώνιο ελληνικό εθνικισμό και απαιτούμε μια νέα πολιτειακή οργάνωση που απάνω της θα πατήσει η λαϊκή εξουσία του αίματος και της εργασίας των Ελλήνων.
Κάτω το έθνος κράτος.
Εμπρός για την εθνική συμπολιτεία που θα συμπεριλάβει σήμερα την Ελλάδα και την Κύπρο και αύριο τις σκλαβωμένες πατρίδες και την Μεγάλη Ελλάδα (Magna Graecia).
Λουκάς Σταύρου